ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ
Μπαίνοντας στην δεκαετία που διανύουμε τώρα και στο τελευταίο μέρος του αφιερώματος για τις ταινίες που εμπνευστήκαν από ηλεκτρονικά παιχνίδια, διαπιστώνουμε πως τα πράγματα έχουν μπλεχτεί, κάτι που ισχύει γενικά για τον κόσμο μας σήμερα.
Από τη μια έχουμε ταινίες με ακόμα μεγαλύτερο προϋπολογισμό, καλύτερα ειδικά εφέ, πρωτοκλασάτους ηθοποιούς και απίστευτο marketing και από την άλλη ταινίες που την ίδια στιγμή έχουν κάτι από την b-movie αισθητική των προηγούμενων δεκαετιών.
Σε κάθε περίπτωση αυτό που γίνεται ολοφάνερο αυτήν την περίοδο είναι ο κανόνας που είχαμε αναφέρει και στα προηγούμενα άρθρα. Οι ταινίες που δεν προσπαθούν να γίνουν κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή μεταφορές ηλεκτρονικών παιχνιδιών στη μεγάλη οθόνη, πετυχαίνουν σίγουρα να διασκεδάσουν. Όσες είχαν σα στόχο να αποτινάξουν αυτό το απλό γεγονός παρουσιάζοντας μια σοβαροφάνεια, απέτυχαν παταγωδώς. Και ας διακήρυτταν ότι θα σπάσουν την κατάρα που θέλει τις ταινίες του είδους να μην παράγουν αντικειμενικά ποιοτικό αποτέλεσμα.
Prince of Persia: The Sands of Time (2010)
Όπως και στις προηγούμενες δεκαετίες έτσι και εδώ η πρώτη ταινία είναι σα να μας δίνει μια γεύση για το τι θα επακολουθήσει αργότερα. Το αθώο Super Mario Bros. (1993) ήταν cult το δυναμικό Lara Croft: Tomb Raider (2001) ήταν απόλυτα θηλυκό και ακομπλεξάριστο (σαν την πρωταγωνίστρια του) και το διασκεδαστικό Prince of Persia: The Sands of Time ήταν ένα σοβαροφανές blockbuster. Με μεγάλους πρωταγωνιστές, Jake Gyllenhaal, Ben Kingsley, Alfred Molin και πολλά εφέ, εντυπωσίασε όταν βγήκε αλλά κανένας δε θα την ξαναδεί γιατί πολύ απλά στην ουσία της δεν είναι καλή ταινία. Κάτι που ισχύει για την πλειοψηφία των ταινιών που θα ακολουθήσουν. Είπαμε η πρώτη δίνει το στίγμα.
https://www.youtube.com/watch?v=1hf3v2M2F0c
Tekken (2010)
Το Tekken είναι σαν να έχει βγει από τα 90s. Κακές μάχες και απαράδεκτες ερμηνείες οδηγούν σε ένα γελοίο αποτέλεσμα που γίνεται ακόμα πιο εμφατικό από το γεγονός οτι προσπαθούν να παράξουν επαγγελματικό αποτέλεσμα. Το χειρότερο δε, είναι ότι δεν σέβονται καν το παιχνίδι.
Resident Evil: Afterlife (2010)
Υπήρχε περίπτωση να έλειπε η αγαπημένη μας Milla Jovovich από αυτό το άρθρο; Συνολικά έχουμε τρεις ταινίες Resident Evil αυτή τη δεκαετία που θα είναι και οι τελευταίες καθώς το franchise προς το παρόν έχει φτάσει στο τέλος του. Βέβαια μην ξαφνιαστείτε αν στο κοντινό μέλλον ακούσετε για remake. Ξέρετε πως λειτουργούν αυτά. Το Afterlife κυμαίνεται στην μετριότητα των ταινιών της σειράς, εξαιρουμένων των τριών πρώτων φυσικά. Επιστρέφει η Ali Larter, που κλέβει την παράσταση με μια πολύ δυνατή σκηνή μάχης.
Resident Evil: Retribution (2012)
Η έκτη και προτελευταία ταινία του διάσημου franchise επαναφέρει την πάντα καταπληκτική Michelle Rodriguez. Κατά τ’ άλλα το Retribution συνεχίζει την κατρακύλα που πήρε η σειρά μετά το Afterlife. Εκείνη την περίοδο όλοι αναρωτιούνταν πόσο ακόμα θα τραβήξει αυτός ο εφιάλτης, με τα flashback και τα cameos από τις προηγούμενες πιο ποιοτικές ταινίες να μη σώζουν την κατάσταση.
Silent Hill: Revelation (2012)
Για κάποιο λόγο υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι πίστεψαν πως ένα σίκουελ του Silent Hill μετά από έξι χρόνια ήταν καλή ιδέα και παρά το γεγονός πως πολλά θα μπορούσαν να πάνε στραβά το Revelation είναι αξιοπρεπέστατο. Η ταινία έχει τις στιγμές της και τα εφέ έχουν βελτιωθεί πάρα πολύ από την προηγούμενη ταινία. Στο πρωταγωνιστικό καστ επιστρέφουν οι Sean Bean και Radha Mitchell ενώ πλαισιώνονται από τους Carrie-Anne Moss, Malcolm McDowell, και τον Kit Harington, όταν έκανε τα πρώτα του βήματα στο Game of Thrones τότε.
Need for Speed (2014)
Παρά το καταπληκτικό καστ, Aaron Paul, Imogen Poots, Rami Malek, Dominic Cooper και Michael Keaton η ταινία καταντάει βαρετή με την διάρκεια της να φτάνει πάνω από δύο ώρες παρακαλώ. Και πως γίνεται μια ταινία με αμάξια να διαρκεί πάνω από δύο ώρες; Η απάντηση είναι πως προφανώς το σενάριο δεν αφορά μόνο αυτό και εκεί είναι που χάνεται η μπάλα. Το Fast and Furious το έχει κάνει καλύτερα χωρίς ποτέ να έχει πάρει το εαυτό του στα σοβαρά.
Hitman: Agent 47 (2015)
Καλύτερο από τον προκάτοχο του και με ποιοτικότερο πρωταγωνιστή, Rupert Friend αντί του Timothy Olyphant, το Agent 47 έχει πιο εντυπωσιακές σκηνές δράσεις αλλά παραμένει και αυτό σε μέτρια επίπεδα, με αποτέλεσμα να μην το θυμάται κανείς. Στο ρόλο του κακού ο Zachary Quinto.
Warcraft (2016)
Εδώ έχουμε μια κλασσική περίπτωση που ένα κινηματογραφικό στούντιο έχει λεφτά για κάψιμο και τα ρίχνει όλα στα εφέ, με το αποτέλεσμα να μην ικανοποιεί κανέναν. Το Warcraft προσπάθησε πάρα πολύ να ευχαριστήσει τους φαν και τους gamers γενικότερα και όλοι είχαμε μεγάλες προσδοκίες από αυτό. Αλλά η ταινία ήταν μέτρια στην καλύτερη των περιπτώσεων και το χειρότερο, σε άφηνε προδομένο που τόλμησες και την εμπιστεύτηκες. Το καστ, αν και ποιοτικό, Paula Patton, Ben Foster, Dominic Cooper, Ruth Negga, δεν μπόρεσε να κουβαλήσει την ταινία και το σενάριο ήταν κακογραμμένο, με το τελευταίο μέρος να πάσχει σε μεγάλο βαθμό. Ουσιαστικά το Warcraft έπεσε στην παγίδα του να δώσει λεφτά και έμφαση στη δημιουργία ενός ανεπανάληπτου κινηματογραφικού κόσμου που κανένας δε χρειαζόταν γιατί πολύ απλά για αυτό υπάρχει το παιχνίδι και άφησε δεύτερα τα στοιχεία εκείνα που κάνουν μια καλή ταινία. Ειδική αναφορά στην ελληνική μετάφραση και στους υπότιτλους που παίχτηκαν στον κινηματογράφο, όπου μετέφρασαν τη λέξη boomstick (ιδιωματισμός που αναφέρεται σε όπλο boom-stick) ως σκουπόξυλο (κατά το broomstick) γιατί πολύ απλά δεν είχαν ιδέα οι άνθρωποι περί τίνος πρόκειται, και γιατί να έχουν άλλωστε, τη δουλειά τους θα κάνουν, και μας άφησαν να κοιτιόμαστε και να πέφτουν τα facepalm βροχή. Απαράδεκτοι.
Assassin’s Creed (2016)
Τη χρονιά λοιπόν που οι video game ταινίες προσπάθησαν υπερβολικά πολύ να γίνουν κάτι που δεν είναι, με τα αποτελέσματα να είναι τραγικά, το Assassin’s Creed δεν αποτελεί εξαίρεση. Άλλο ένα πρότζεκτ το οποίο ξεκίνησε διαμηνύοντας ότι δε θα αποτύχει και θα ξεφύγει από την κατάρα που κυνηγάει το είδος, κατέληξε στα χειρότερα. Πως η τριάδα του σκηνοθέτη Justin Kurzel με τους Michael Fassbender και Marion Cotillard που μαζί είχαν δημιουργήσει το Macbeth (2015) κατέληξαν στο να φτιάξουν το Assassin’s Creed είναι απορίας άξιο. Για να μην αναφέρουμε τη σπατάλη ταλέντου των Charlotte Rampling, Jeremy Irons, Brendan Gleeson, και Michael K. Williams.
Resident Evil: The Final Chapter (2017)
Η τελευταία, ας ελπίσουμε, ταινία του franchise που ξεκίνησε το 2002 και διήρκησε για δεκαπέντε χρόνια βγάζοντας εφτά ταινίες συνολικά. Στο The Final Chapter τα πράγματα έχουν ξεφύγει τελείως με σκηνοθέτη, ποιον άλλον από τον Paul W.S. Anderson, οποίος έχει σκηνοθετήσει και τις προηγούμενες δύο που αναλύσαμε παραπάνω. Η ταινία δεν έχει προφανώς καμία σχέση με το παιχνίδι και στην κυριολεξία δε βλέπεται. Παρά ταύτα αν θέλετε να κλείσετε το κεφάλαιο Resident Evil δώστε της μια ευκαιρία. Βέβαια το κεφάλαιο Milla Jovovich δε κλείνει ακόμα καθώς την περιμένουμε στη ταινία Monster Hunter.
Tomb Raider (2018)
Και φτάσαμε στο σήμερα. Ομολογουμένως τα πράγματα το 2018 είναι πολύ καλύτερα από ότι δύο χρόνια πριν. Αρχικά το reboot του Tomb Raider έχει για πρωταγωνίστρια την εκπληκτική και οσκαρική Alicia Vikander, γεγονός που προσδίδει μια κάποια ποιότητα στο είδος. Επίσης οι ταινία δεν σπαταλά χρήμα για άχρηστα εφέ και χωρίς λόγο περίπλοκες σκηνές δράσεις. Χρησιμοποιεί έξυπνα όπου χρειάζεται τον υπολογιστή και αφήνει τα υπόλοιπα στην Vikander, η οποία για αυτό το ρόλο έγινε στην κυριολεξία φέτες. Το πιο σημαντικό βέβαια από όλα είναι ότι ακολουθεί το παιχνίδι σχεδόν πιστά και όπου δεν το κάνει εκεί είναι που χάνει. Η σχέση της Lara Croft με τον πατέρα της και η ασυνέπεια στον τόνο της ταινίας είναι στα μείον. Καθώς όμως εδώ μιλάμε για τη νέα Lara Croft, που όσοι έχουν παίξει στα παιχνίδια γνωρίζουν ότι είναι πολύ πιο προσγειωμένη και συναισθηματική από αυτή της Jolie, τα πράγματα φαίνεται να εξελίσσονται αρκετά καλά για το franchise. Προφανώς δεν είναι η ταινία που όλοι περιμέναμε αλλά έχει θέσει τις βάσεις ώστε οι επόμενες προσπάθειες να εξελιχθούν σε σωτήρες των video game ταινιών.
Rampage (2018)
Ο Dwayne Johnson επιστρέφει στο είδος μετά το Doom (2005) τετραπλάσιος για να πολεμήσει τέρατα το ίδιο τεράστια με αυτόν. Μαζί του, οι Joe Manganiello, και Jeffrey Dean Morgan και ένας τεράστιος αλιγάτορας, ένας τεράστιος λύκος και ένας τεράστιος αλμπίνο γορίλας. Και αναρωτιέμαι τι μπορεί να πάει στραβά με αυτήν την ταινία. Τίποτα απολύτως, γιατί πολύ απλά ο Rock κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, προσφέρει άφθονο γέλιο και δράση. Η ταινία είναι απόλυτα διασκεδαστική, δεν παίρνει το εαυτό της στα σοβαρά και αυτό μας αρκεί.
Η δεκαετία αυτή είχε τα πάνω της και τα κάτω της. Με άλλα δύο χρόνια μπροστά μας δε φαίνεται να έρχονται τεράστιες ανακατατάξεις, οπότε περιμένουμε από το 2020 να δούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον.
Το αφιέρωμα φτάνει στο τέλος, αφήνοντας τα πράγματα σε ένα καλό σημείο. Το Tomb Raider έχει λειτουργήσει θετικά για το είδος και ελπίζω αυτό να συνεχίσει και να δούμε μια μέρα μια μεταφορά παιχνιδιού στην μεγάλη οθόνη να φτάνει στα Όσκαρ.
Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως όλες οι ταινίες πρέπει να είναι αποδεκτές από τους κριτικούς. Το ζήτημα είναι να διασκεδάζουν το κοινό τους και να σέβονται το περιεχόμενο από το οποίο παίρνουν έμπνευση, δηλαδή τα video games.
