ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
Συνεχίζοντας το αφιέρωμα στις κινηματογραφικές μεταφορές ηλεκτρονικών παιχνιδιών, μπαίνουμε στη πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Πολλές είναι οι αλλαγές που προκύπτουν, κυρίως στην νοοτροπία του κόσμου και στην αντιμετώπιση που έχει πλέον η βιομηχανία απέναντι σε αυτό το είδος ταινιών. Τα budget μεγαλώνουν, έχουμε πιο προσεγμένα σενάρια και εφέ, αλλά το κυριότερο πρωταγωνιστούν μεγάλα ονόματα του Hollywood.
Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι η δεκαετία αυτή συνέβαλε τα μέγιστα για την απενοχοποίηση των ταινιών που είναι εμπνευσμένες από ηλεκτρονικά παιχνίδια. Άνοιξε τις πόρτες του είδους, σε ένα πολύ ευρύτερο κοινό, που πλέον δεν περιλάμβανε μόνο από φανατικούς του gaming. Η ποιότητα των ταινιών ανέβηκε σε σημείο να αποτελούν μετρήσιμα μεγέθη στο box office και ο κόσμος όντως έδινε λεφτά για να τις απολαύσει στο πανί.
Η στροφή αυτή φάνηκε και στις επιλογές των κινηματογραφικών στούντιο. Οι ταινίες εκτός ότι αποτελούσαν πλέον μεγάλες παραγωγές στις οποίες δίνονταν και η αντίστοιχη χρηματοδότηση, επανδρώνονταν και με το ανάλογο casting. Ενώ παλιότερα το να παίξει κάποιος σε τέτοιες ταινίες ήταν το λιγότερο ξεπεσμός, μια και κανένας δεν τις έπαιρνε στα σοβαρά, και λογικό εδώ που τα λέμε, τώρα για τους ηθοποιούς η δυνατότητα να πρωταγωνιστήσουν σε μια τέτοια παραγωγή αποτελούσε ευκαιρία καριέρας.
Πολλά είναι τα μεγάλα ονόματα του Hollywood, που έκαναν τότε τα πρώτα τους βήματα ως action heroes, Angelina Jolie, Milla Jovovich, Daniel Craig, Michelle Rodriguez, Gerard Butler, Karl Urban, Dwayne Johnson, Rosamund Pike, Olga Kurylenko, Mark Wahlberg κ.α. Αρκετοί από τους οποίους ταυτίστηκαν και με το ρόλο που υποδύονταν, μένοντας για πάντα στις μνήμες μας και στην ιστορία της pop κουλτούρας.
Lara Croft: Tomb Raider (2001)
Η ταινία που έφερε τα πάνω κάτω στο συγκεκριμένο είδος και ήταν η απαρχή για τη μεταστροφή κοινού και βιομηχανίας που αναλύσαμε παραπάνω. Είναι από τις λίγες video game ταινίες μεγάλου budget οι οποίες πέτυχαν, παρουσιάζοντας ταυτόχρονα και ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Η ταινία δεν είναι τέλεια προφανώς, και κυμαίνεται στο φάσμα της ελαφριάς περιπέτειας με κωμικά στοιχεία και φαντασμαγορικές σκηνές δράσεις. Εκεί δηλαδή που εντάσσονται και οι περισσότερες ταινίες τις δεκαετίας. Αυτό που ξεχωρίζει όμως και κάνει τη μεγάλη διαφορά σε σχέση με παλιότερα είναι οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών Angelina Jolie, Daniel Craig και Jon Voight. Επίσης η Jolie έμεινε στην ιστορία ενσαρκώνοντας την μέχρι τώρα πιο πετυχημένη εκδοχή της Lara Croft πετυχαίνοντας να κερδίσει το σεβασμό των οπαδών του παιχνιδιού. Ταυτόχρονα άνοιξε το δρόμο για την καθιέρωση ταινιών με γυναίκα στο πρωταγωνιστικό ρόλο αλλάζοντας τα δεδομένα σε κινηματογράφο και τηλεόραση.
Resident Evil (2002)
Η πρώτη ταινία του μεγαλύτερου σε διάρκεια franchise ταινιών που προέρχονται από ηλεκτρονικά παιχνίδια, σκηνοθετημένη από το γνωστό μας πλέον Paul W.S. Anderson (Mortal Kombat). Πρωταγωνίστρια, ποια άλλη, από την Milla Jovovich, που ως Alice έμεινε και αυτή στην ιστορία του είδους επιστρέφοντας στον ίδιο ρόλο άλλες πέντε φορές παρακαλώ. Αληθινή ηρωίδα βέβαια αναδεικνύεται η Michelle Rodriguez η οποία κουβαλάει την ταινία και την ομάδα της πυροβολώντας και εξοντώνοντας ότι βρει στο διάβα της, αφού το σενάριο θέλει την Alice να βρίσκει τις δυνάμεις της προς το τέλος της ταινίας. Η ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί ως action thriller και για μένα προσωπικά είναι η καλύτερη από το συγκεκριμένο saga. Σίγουρα είναι η πιο κοντινή μεταφορά της ατμόσφαιρας των παιχνιδιών.
Lara Croft Tomb Raider: The Cradle of Life (2003)
Η επιστροφή της Angelina Jolie, στο ρόλο που την ανέδειξε ως action hero σταρ αποτυπώνοντας την στις μνήμες των ανδρών για πάντα, δεν ήταν τόσο επιτυχημένη. Όπως όλα τα sequel, για κάποιο λόγο, έτσι και εδώ, η δεύτερη ταινία παίρνει την συνταγή της πρώτης και προσθέτει άλλα τόσα. Για καλή μας τύχη η χημεία μεταξύ Jolie και Butler δουλεύει και ο χρόνος περνά ευχάριστα με πιο πολύ δράση, εφέ και εξωτικές τοποθεσίες από ποτέ. Η σκηνή που θα με στοιχειώνει για πάντα είναι η υποθαλάσσια μπουνιά στον καρχαρία ο οποίος φεύγει κλαίγοντας σαν κουτάβι. Ενδεικτική της ισορροπίας που κρατούσαν όλες οι ταινίες δράσης εκείνη την περίοδο, μεταξύ ρεαλισμού και ανύπαρκτης λογικής.
House of the Dead (2003)
Η πρώτη ταινία του αφιερώματος σκηνοθετημένη από τον διαβόητο Uwe Boll (Ούβε Μπολ). Κρατήστε αυτό το όνομα γιατί θα ξαναδούμε αρκετές φορές. Μπορεί αυτή η δεκαετία να άνοιξε καινούργιους δρόμους αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η παλιά καλή συνταγή των b-movies με στοιχειώδες σενάρια, μέτρια ηθοποιία στην καλύτερη των περιπτώσεων και εφέ χαμηλού προϋπολογισμού έλειψαν τελείως. Αντίθετα, ο Boll φρόντισε για την δημιουργία τουλάχιστον έξι τέτοιων αριστουργημάτων. Η πρώτη του προσπάθεια είναι εμπνευσμένη από το light gun arcade game του 1996 με το ίδιο τίτλο, και το αποτέλεσμα είναι τόσο αξιομνημόνευτο όσο και το παιχνίδι. Το μόνο θετικό που μπορούμε να διακρίνουμε στην ταινία είναι ότι αγκαλιάζει πλήρως τις video game ρίζες της αφού περιέχει ενσωματωμένα, πλάνα του παιχνιδιού!
Resident Evil: Apocalypse (2004)
Με την πρώτη ταινία του franchise να δίνει βάση στην ιστορία και στα thriller στοιχεία του παιχνιδιού η δεύτερη έχοντας πλέον μια πλήρως ετοιμοπόλεμη Alice είναι μια καθαρά action movie. Η αντικαταστάτρια της Michelle Rodriguez στο πλευρό της Milla είναι η Sienna Guillory ως Jill Valentine, η οποία δυστυχώς δε φτάνει ποτέ σε cult επίπεδο την προαναφερθείσα.
Alone in the Dark (2005)
Η δεύτερη ταινία του είδους, σκηνοθετημένη από τον Uwe Boll. Περιττό να πούμε ότι δε βλέπεται παρά το γεγονός πως το cast είναι απροσδόκητα καλό με τους Christian Slater, δέκα χρόνια πριν το Mr. Robot και την Tara Reid (America Pie). Η ταινία είναι βασισμένη στο survival horror video game της Infogrames (νυν Atari) με το ίδιο όνομα.
Doom (2005)
Τι συμβαίνει όταν κακές ταινίες συμβαίνουν σε καλούς ηθοποιούς; Το Doom είναι μια τέτοια περίπτωση με τους Karl Urban και Rock (Dwayne Johnson) στους πρωταγωνιστικούς ρόλους και τη νεαρά Rosamund Pike ως μέλος της επιστημονικής ερευνητικής αποστολής που φτάνει στον Άρη για να διαπιστώσει τι έχει πάει στραβά. Όλοι βέβαια ξέρουμε τη συνέχεια. Η ταινία φέρει φόρο τιμής σε ένα από τους πιο ιστορικούς τίτλους ηλεκτρονικών παιχνιδιών, κάνοντας μετάβαση σε full fist-person-shooter mode κατά τη διάρκεια της.
BloodRayne (2006)
Μαντέψτε! Άγνωστος τίτλος ταινίας από παιχνίδι που το έχουν ξεχάσει και οι δημιουργοί του; Ήρθε η ώρα για μια ακόμη ταινία του Uwe Boll. Αυτή τη φορά το cast έχει ξεπεράσει κάθε προσδοκία με τους, Kristanna Loken, Michael Madsen, Ben Kingsley, Billy Zane, και φυσικά την αγαπημένη μας Michelle Rodriguez να πρωταγωνιστούν σε μια πέρα από κάθε λογική περιπέτεια σκοτώνοντας βρικόλακες. Βασισμένη σε ένα action hack n’ slash video game του 2002 με το ίδιο όνομα. Που πάει και τα βρίσκει μου λέτε;
Silent Hill (2006)
Το Silent Hill καταφέρνει να αποτυπώσει τη φρίκη και τον τρόμο του παιχνιδιού. Τα εφέ δυστυχώς είναι γερασμένα και μπορεί να ξενίσουν σε κάποιες σκηνές αλλά μη έχοντας μεγάλο προϋπολογισμό, η ταινία δεν είναι βασισμένη σε αυτά. Αν θέλετε να ζήσετε την ατμόσφαιρα του παιχνιδιού σε live-action μορφή τότε το Silent Hill θα σας αποζημιώσει.
DOA: Dead or Alive (2006)
Το DOA ακολουθεί και αυτό τη νόρμα των ταινιών δεύτερης κατηγορίας αποτελώντας μεταφορά ενός fighting game με το ίδιο όνομα. Παρά ταύτα ικανοποιεί τουλάχιστον με τις μάχες οι οποίες έχουν εντυπωσιακές χορογραφίες που είναι τόσο εξωπραγματικές που διασκεδάζουν.
Postal (2007)
Τι να πει κανείς για αυτήν τη ταινία. Σκηνοθέτης ο ανεπανάληπτος Uwe Boll, ο οποίος κατάφερε να ξεπεράσει τον εαυτό του και να ρίξει τον πήχη ακόμα πιο κάτω. Τουλάχιστον συνειδητοποίησε ότι τόσο καιρό έκανε κωμωδία και αυτή η φορά αγκάλιασε το είδος παραδίδοντας μας ένα comedy action movie που καλό είναι να μη δείτε ποτέ. Βασισμένο σε ένα isometric top-down shooter video game με το ίδιο όνομα. Απορώ γιατί κάνω τον κόπο και τα γράφω αυτά.
Resident Evil: Extinction (2007)
Η πρώτη ήταν θρίλερ, η δεύτερη δράσης και η τρίτη; Η τρίτη ταινία Resident Evil είναι μια post-apocalyptic περιπέτεια η οποία σημάνει και το τέλος των, κατά ένα ποσοστό, ποιοτικών μεταφορών του διάσημου video game franchise στη μεγάλη οθόνη. Από κει και έπειτα τα πράγματα παίρνουν τον κατήφορο χωρίς επιστροφή. Για πολλούς η καλύτερη ταινία της σειράς, μακριά βέβαια από το κόσμο του παιχνιδιού.
Hitman (2007)
Το Hitman έχει πολύ δυνατές σκηνές μάχης και μια πολύ δυνατή ερμηνεία από την πανέμορφη Olga Kurylenko. Κατά τ ’άλλα την ταινία δε τη θυμάται κανένας και ο λόγος είναι πως δεν καταφέρνει ποτέ να ξεχωρίσει σε κανένα επίπεδο. Σίγουρα κατώτερη των περιστάσεων, αν αναρωτηθείτε ότι αντλεί έμπνευση από ένα από το πιο δημοφιλή video game franchise του είδους το οποίο έχει να δώσει σε σενάριο και ιστορία.
In the Name of the King: A Dungeon Siege Tale (2007)
Τι συμβαίνει όταν ο Uwe Boll παίρνει επιτέλους το budget που πάντα ονειρευόταν; Το A Dungeon Siege Tale κόστισε περισσότερο από κάθε άλλη κινηματογραφική μεταφορά ηλεκτρονικού παιχνιδιού στο γεμάτο 2007, φέρνοντάς για πρωταγωνιστή τον Jason Statham. Η ταινία είναι εμπνευσμένη από το action rpg Dungeon Siege του 2002 που είχε κυκλοφορήσει από την Microsoft. Για να πω τη μαύρη μου αλήθεια η ταινία μου αρέσει και σίγουρα μαζί με το Far Cry που θα δούμε παρακάτω είναι οι πιο αξιοπρεπείς προσπάθειες του σκηνοθέτη. Έχει Jason Statham σε ρόλο μεσαιωνικού αγρότη που κυνηγάει κόσμο για να πάρει εκδίκησή για το χαμένο γιο του. Πως να μη σου αρέσει ένα τέτοιο έπος;!
Far Cry (2008)
Η τελευταία, ευτυχώς για εμάς, video game ταινία με δημιουργό τον Uwe Boll, που έμελλε να είναι και η καλύτερη του, τηρουμένων των αναλογιών, πριν προχωρήσει σε άλλα τραγικά project και sequels των παραπάνω ταινιών που δεν δύναται να βαθμολογηθούν με τις υπάρχουσες κλίμακες. Το Far Cry είναι μεν χαμηλού προϋπολογισμού, όπως σχεδόν όλες οι ταινίες του σκηνοθέτη, αλλά κάνει κάτι το οποίο είχα αναφέρει στο πρώτο μέρος του αφιερώματος. Και αυτό είναι ότι δεν παίρνει το εαυτό της στα σοβαρά. Είναι γνήσια δηλαδή, χωρίς να προσπαθεί με το casting, τα ψεύτικα εφέ της και το περίπλοκο σενάριο της να μπει στη μεγάλη κατηγορία. Βέβαια για να είμαστε ξηγημένοι, πάντα μιλάμε για τον Boll, οπότε αντικειμενικά η ταινία δε βλέπεται. Αλλά στο επίπεδο αυτό των ταινιών βλέπεται πιο ευχάριστα από τις υπόλοιπες.
Max Payne (2008)
Με ένα πολύ δυνατό cast, Mark Wahlberg, Mila Kunis, Olga Kurylenko, το Max Payne και το ιδιαίτερο στυλ του κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά των fans. Έχει όλα εκείνα τα συστατικά που περιμένει να δει κανείς από μια τέτοια μεταφορά παιχνιδιού με αποκορύφωμα την σκηνή με τις Βαλκυρίες και το απίστευτο game-style πιστολίδι που πέφτει μετά. Συνιστάται ανεπιφύλακτα.
Street Fighter: The Legend of Chun-Li (2009)
Η ταινία παρά τη συμμετοχή γνωστών ηθοποιών όπως οι Neal McDonough, Michael Clarke και Robin Shou δε σώζεται και το sequel του Street Fighter που ήρθε μετά από 15 χρόνια, καλύτερά να μη γινόταν ποτέ. Δεν υπάρχει τίποτα εδώ για να δείτε και το πιο απογοητευτικό είναι πως αν και fighting movie οι μάχες είναι για κλάματα. Κακή μεταφορά του παιχνιδιού με τους οπαδούς των fighting games να μένουν για ακόμα μια δεκαετία χωρίς μια αξιοπρεπή μεταφορά του είδους στους κινηματογράφους.
Η δεκαετία αυτή μας αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση σε ότι αφορά τις μεταφορές video games σε ταινίες. Στα θετικά βάζουμε την αναγνώριση πλέον, από όλους, των ταινιών αυτού του είδους, την κατά γενική ομολογία ανάπτυξη θετικών γυναικείων προτύπων με ηρωίδες που κουβαλάνε ολόκληρες ταινίες μόνες τους χωρίς να χρειάζονται βοήθεια από κανένα γόη, και την συμμετοχή σημαντικών ηθοποιών ανεξαρτήτως της ποιότητας των ταινιών.
Αυτό όμως που ξενίζει είναι η σουρεαλιστική βάση στην οποία χτίζονται αυτές οι ταινίες. Ναι μεν παίρνουν υλικό από ηλεκτρονικά παιχνίδια, στα οποία όλα είναι πιθανά, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλουστευμένα. Ακόμα και τα παιχνίδια για να θεωρηθούν επιτυχημένα πρέπει να διακατέχονται από συνοχή, και οι ταινίες υστερούν ακριβώς σε αυτό. Χτίζουν ένα κόσμο όπου ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι αυτά που γίνονται είναι λογικά και μετά τον καταστρέφει με πέρα από κάθε λογική σκηνές δράσεις και σεναριακές τροπές.
Με άλλα λόγια οι ταινίες της δεκαετίας φέρουν λίγο από τη b-movie αισθητική των 90s με καλύτερο casting, καλύτερες ερμηνείες και μεγαλύτερο budget. Και αυτό δε μας ενοχλεί αρκεί να το κάνουν καλά. Αλλά η πλειοψηφία όπως διαπιστώσαμε παραπάνω αποτυγχάνει. Περιμένουμε να δούμε λοιπόν τι μας επιφυλάσσει η δεκαετία που διατρέχουμε τώρα, στο τρίτο και τελευταίο μέρος του αφιερώματος.
