Μίσος, Αίμα και Μεσαιωνική Κόλαση
Καλώς ήρθες αγαπητέ αναγνώστη στο review του DOOM: The Dark Ages, για το οποίο έπρηξα κυριολεκτικά τους χαρτογιακ… εεε εννοούσα τους υπέροχους προϊσταμένους μου του Gamelab για να μου το προωθήσουν έτσι ώστε να μπορέσω να σου το παρουσιάσω. Αρχικά όμως, θα σου παραθέσω μία πολύ συγκεκριμένη ερώτηση, έχεις σκίσει ποτέ έναν δαίμονα στη μέση με μία μεσαιωνική buzzsaw ασπίδα;
Ναι.
Είναι μια από αυτές τις ερωτήσεις που μόνο σε DOOM παιχνίδι απαντώνται και ειλικρινά, και είναι η μόνη που χρειάζεται.
Αυτό δεν είναι απλώς άλλο ένα DOOM. Είναι ένα βάναυσο, θεϊκό prequel βουτηγμένο σε σίδερο, κόκαλα και μίσος. Ρίχνει τον Slayer σε έναν κόσμο όπου η Κόλαση… κυριολεκτικά ξερνιέται στη Γη. Τέρμα τα neon labs και ο πλανήτης Άρης, ούτε εισβολές στη Γη, μόνο ερείπια και ματωμένα πεδία της μάχης από τις γροθιές και την ασπίδα του DOOM Slayer.
Υπάρχει κάτι σχεδόν αστείο στο να βλέπεις τον DOOM Slayer να κρατάει ασπίδα. Ο τύπος που κάποτε έσπαγε οθόνες επειδή τον εκνεύριζαν, τώρα κουβαλάει μια στρογγυλή πλάκα από μέταλλο σαν να ετοιμάζεται για μεσαιωνικό ξύλο και με κάποιο τρόπο λειτουργεί. Λειτουργεί τέλεια. Δεν πρόκειται για κάποιο τεμπέλικο spin-off ή περίεργο πείραμα. Είναι ένα ολοκληρωμένο, αιματοβαμμένο prequel του DOOM (2016) και του DOOM Eternal, βγαλμένο από ένα death metal όνειρο και μάντεψε τι; Είναι ακόμα DOOM. Απλά τυχαίνει να έχει μία μπέρτα στην πλάτη του, μια ασπίδα και ένα medieval setting να καίγεται στο βάθος.
Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, το νιώθεις. Ο τόνος είναι πιο σκοτεινός. Όχι μόνο στο χρώμα, αλλά και στη συμπεριφορά. Ο Slayer μοιάζει περισσότερο με μύθο παρά με άνθρωπο. Είναι ακόμα θυμωμένος, αλλά τώρα έχει βάρος. Σαν η οργή του να μην είναι απλά αντιδραστική πια. Είναι πεπρωμένο. Δεν είσαι εδώ μόνο για να σκοτώνεις δαίμονες. Είσαι εδώ για να διαμορφώσεις έναν θρύλο. Αυτή τη φορά, το σενάριο έχει μεγαλύτερο ρόλο ή τουλάχιστον κάνει πως έχει. Υπάρχουν cutscenes, υπάρχουν στιγμές ηρεμίας (ναι, μέσα σε αίμα) και υπάρχει αυτή η αίσθηση του μύθου. Δεν είσαι απλά ένας οργισμένος space marine. Είσαι ένα υπερόπλο παγιδευμένο σε έναν αέναο πόλεμο. Ο κακός της υπόθεσης έχει λίγο παραπάνω χαρακτήρα απ’ ό,τι συνήθως. Μιλάει και στήνει σχέδια. Δεν είναι κάτι τρομερό, αλλά ποιος παίζει DOOM για τα villain speeches; Αυτό που μετράει είναι πως για πρώτη φορά, νιώθεις ότι υπάρχει κάτι μεγάλο πίσω απ’ τον χαμό.
Ας μιλήσουμε για το πώς αισθάνεσαι παίζοντας, καθώς βιώνεις αυτή την εμπειρία. Φαντάσου το εξής: στέκεσαι στις επάλξεις ενός κατεστραμμένου medieval κόσμου, κοιτάζοντας μια ορδή δαιμόνων που σέρνεται σε ένα λασπωμένο πεδίο μάχης. Φωτιές καίνε στα δέντρα. Αυτό δεν είναι επιστημονική φαντασία πια. Αυτό είναι μεσαιωνικό DOOM. Η id Software τα έδωσε όλα στην αισθητική. Δεν είναι απλά μια επανασχεδίαση. Ο κόσμος μοιάζει να ζει ή μάλλον να πεθαίνει. Η αρχιτεκτονική είναι αρχαία και μονολιθική. Σκέψου πέτρινους πύργους γεμάτους σχισμές, δασικά τοπία γεμάτα πτώματα. Ο σχεδιασμός αποφεύγει τα τυπικά μεσαιωνικά κλισέ. Δεν υπάρχουν ανοησίες περί ιπποσύνης ή ιπποτικού παιχνιδιού. Αυτό εξακολουθεί να είναι ωμή κτηνωδία του DOOM, απλά ανανεωμένο. Αντί να πολεμάς σε εργαστήρια ή σε σεληνιακά τοπία του Άρη, βρίσκεσαι γονατιστός μέσα στη σήψη και την καταστροφή. Το ίδιο μακελειό. Νέα ταπετσαρία και το κυριότερο, λειτουργεί.
Η μάχη εξακολουθεί να σε χαστουκίζει σκληρά. Βάρβαρη όπως πάντα (ίσως και περισσότερο). Αν λάτρεψες το DOOM Eternal για την ταχύτητα και τα double jumps… κράτα μικρό καλάθι. Η μάχη έχει διαφοροποιηθεί αρκετά σε σχέση με τα ακροβατικά του DOOM Eternal. Υπάρχει ακόμα ορμή, αλλά είναι πιο βαριά. Οι γροθιές αισθάνεσαι ότι βρίσκουν το στόχο τους. Τα όπλα έχουν περισσότερη δύναμη. Το Melee είναι πιο προσεγμένο και πλέον είναι βασικό mechanic του παιχνιδιού. Λιγότερες στιγμές εναέριου μπαλέτου, περισσότεροι καβγάδες σε μπαρ. Ξέρεις όμως κάτι; Αυτό είναι κάπως αναζωογονητικό. Στο Eternal, οι μάχες μπορούσαν να μοιάζουν με χορογραφίες. Στο The Dark Ages, μοιάζουν με κλασσικό οπαδικό ξυλίκι. Δεν χορεύεις πια με δαίμονες. Τους χτυπάς με μπουκέτα και κλωτσίδια. Οι διατάξεις των levels είναι πιο σφιχτές. Λιγότερο μαξιλάρι αναπήδησης. Περισσότεροι εχθροί σε κάθε γωνία. Περισσότερη κλειστοφοβία. Το gameplay εδώ είναι πιο ‘βαρύ’. Νιώθεις τον θώρακα, νιώθεις την πανοπλία. Πατάς στο έδαφος. Αλλά μην ανησυχείς, είναι ακόμα γρήγορο. Ακόμα υπάρχουν σφαγές. Απλώς είναι διαφορετικό.
Το Shield Saw κλέβει την παράσταση. Είναι σαν την ασπίδα του Captain America, αν είχε σφυρηλατηθεί στην Κόλαση για να κόβει οστά και δαίμονες στα δύο. Την πετάς, σφάζεις, την χρησιμοποιείς για block και parry. Πιο brutal δε γίνεται. Και ναι, το Super Shotgun επιστρέφει. Όπως πρέπει. Άλλωστε χωρίς αυτό το DOOM θα ήταν μισό. Τα όπλα συνολικά είναι δυνατά. Κάποια είναι γνωστά, κάποια καινούρια, όλα όμως αφήνουν το δικό τους στίγμα. Κάθε πυροβολισμός βαράει σαν τανκ. Και το AI των δαιμόνων… είναι κακό. Με την καλή έννοια. Σε περικυκλώνουν, σε πιέζουν, σε κάνουν να σκέφτεσαι κάθε κίνηση. Αυτό θα πει DOOM. Δεν κάνεις απλά dodge και blast όπως στο DOOM Eternal. Ελέγχεις τον χώρο. Μπλοκάρεις ένα fireball, κάνεις charge μπροστά με την ασπίδα και κόβεις έναν Hell Knight στα δύο με μία κίνηση. Μοιάζει περισσότερο με μεσαιωνική μάχη παρά με arcade shooting. Το κάνει πιο αργό, αλλά όχι βαρετό. Πιο βαρύ, πιο σκληρό, πιο επίμονο. Νιώθεις την κάθε σύγκρουση. Το combat δεν είναι πια spam κινήσεων αλλά θέμα timing. Shield Saw → axe swing → shotgun blast → glory kill, κάθε combo το κερδίζεις. Δεν αντιδράς απλά. Κυνηγάς. Αν το DOOM Eternal ήταν για το momentum, το The Dark Ages είναι για την πίεση. Και το Shield Saw; Δεν είναι gimmick. Είναι η ραχοκοκαλιά σου.
Τα levels εδώ είναι τεράστια και πολύπλοκα. Όχι μόνο σε μέγεθος, αλλά και σε δομή. Δεν μοιάζει με map shooter. Μοιάζει με πεδίο πολέμου, όπου κάθε μονοπάτι μοιάζει με κακή επιλογή και κάθε γωνία κρύβει κάτι που θέλει να σε σκοτώσει. Αλλά πρόσεξε, δεν είναι απλά μεγάλα για να είναι μεγάλα. Έχεις κάστρα, δάση, σπηλιές… όλα μέσα σε ένα γενικό κλίμα του ‘Η Κόλαση πέρασε σίγουρα από δω’. Δεν είναι open world, αλλά το νιώθεις τεράστιο. Υπάρχουν μυστικά, shortcuts, ετοιμόρροποι τοίχοι, όλα αυτά. Πολλές φορές η εξερεύνηση είναι πιο αργή απ’ το combat και αυτό ταιριάζει απόλυτα. Κάποια levels κρατάνε παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε, ναι. Αλλά δεν γίνεται να μη σε εντυπωσιάσουν.
Οπτικά και θεματικά, είναι από τα καλύτερα level designs που έχει φτιάξει ποτέ η id Software. Θυμάσαι πώς το DOOM Eternal είχε αυτά τα tight arenas που σε έκαναν να χορεύεις με double jumps στον αέρα σαν μανιακός λες και ήσουν υπό την επήρεια υπερβολικής καφεΐνης; Το The Dark Ages δεν το κάνει αυτό, παλεύεις κυριολεκτικά με τις γροθιές σου. Δεν είσαι πια κλεισμένος σε μικρούς κύκλους. Grapple points υπάρχουν πιο σπάνια τώρα, οπότε σκέφτεσαι περισσότερο το movement, πού να πηδήξεις, πότε να σκαρφαλώσεις, πώς να πέσεις χωρίς να πεθάνεις. Το terrain γίνεται μέρος της μάχης.
Θυμάσαι τον Mick Gordon και το soundtrack του DOOM (2016) και του Eternal; Δεν είναι εδώ. Και αυτό φαίνεται. Η μουσική τώρα είναι πιο… μεσαιωνική. Tύμπανα, έγχορδα. Δεν είναι κακή, ούτε καν. Ίσα ίσα ταιριάζει απόλυτα στο κλίμα. Απλώς δεν έχει το ‘ουρλιαχτό’ που είχε στα προηγούμενα. Δεν σε ανεβάζει με τον ίδιο τρόπο. Αλλά το sound design γενικότερα είναι απίστευτο. Οι ήχοι των όπλων, οι κραυγές των δαιμόνων, το ambient γύρω σου, οι ψίθυροι των ανθρώπων, όλα σε κρατάνε σε ένταση και εγρήγορση. Κι όταν κάτι σέρνεται και υπάρχει στο βάθος, το νιώθεις στην πλάτη σου.
Οπτικά, το παιχνίδι είναι πανέμορφο. Σκοτεινό, καλοδουλεμένο, γεμάτο λεπτομέρεια. Το έπαιξα στο λάπτοπ μου (με 3050), καθώς το παιχνίδι έχει φτιαχτεί για RTX κάρτες γραφικών, όπου εγώ δεν διαθέτω στο desktop PC μου, παρόλα αυτά το έτρεξα απροβλημάτιστα και κάθε frame έμοιαζε σαν screenshot. Καμία σοβαρή πτώση. Γρήγορα loadings και πεντακάθαρο UI. Υπάρχουν μερικά μικρά bugs ναι, κάποια lighting glitches και το soundtrack της μάχης έπαιζε ενώ δεν βρισκόμουν σε μάχη, αλλά τίποτα σοβαρό. Και από accessibility; Κλάσεις καλύτερο απ’ το Eternal.
Πού στέκεται όμως το DOOM: The Dark Ages; Δεν είναι απλώς prequel. Είναι αναγέννηση. Ρίσκο. Και ρισκάρει σωστά. Ανταλλάσσει την ταχύτητα με βάρος. Το στυλ με θυμό. Δεν προσπαθεί να ξεπεράσει το DOOM Eternal σε μηχανισμούς. Πηγαίνει πίσω στη βρωμιά, τη στάχτη, τη φωτιά και χτίζει κάτι πιο συγκεντρωμένο, πιο αρχέγονο. Κάποιοι δεν θα το αντέξουν. Είναι σκοτεινό. Είναι βαρύ. Η αφήγηση δεν σε ταΐζει κουταλιά-κουταλιά. Κι αν περίμενες ακροβατικό gameplay και combat puzzles, μπορεί να ξενερώσεις. Αλλά αν θέλεις να νιώσεις σαν καταραμένος θεός που ισοπεδώνει την Κόλαση, αυτό είναι το παιχνίδι σου. Το DOOM: The Dark Ages δεν είναι για νίκες. Είναι για μίσος. Και πίστεψέ με, το μίσος ποτέ δεν ήταν τόσο απολαυστικό. Θέλω να τονίσω ότι, δεν είναι παιχνίδι για όλους. Είναι σκληρό, είναι βαρύ και σε χτυπάει συνέχεια. Δεν έχει multiplayer, δεν έχει ανάσες. Αν ψάχνεις κάτι χαλαρό ή πιο arcade, δεν θα περάσεις καλά. Αλλά αν θες DOOM; Το έχεις. Κανονικό. Με αίμα, μέταλ και μίσος.
Για πες μου όμως ρε Karajohn, να το αγοράσω ή όχι; Αν είσαι fan της σειράς, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ. Αν θες ένα διαφορετικό DOOM, ΦΥΣΙΚΑ. Αν ψάχνεις τον DOOM Slayer στην πιο primal μορφή του, ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ. Αν όμως προτιμάς speedruns, double jumps ή απλά δεν αντέχεις άλλη βία στην οθόνη, ίσως όχι.
Βαθμολογία 9/10
Διαβάστε ακόμη:
Καθυστέρηση για το Marvel 1943: Rise of Hydra
Η 2Κ επιβεβαίωσε ότι δύο WWE 2K τίτλοι πρόκειται να κυκλοφορήσουν μέχρι τον επόμενο Απρίλιο
Σχόλια 1