Αγαπητέ αναγνώστη, καλωσήρθες σε ένα ακόμα review και έχω να σου πω, ότι που και που εμφανίζεται ένα παιχνίδι με μια υπόσχεση τόσο τολμηρή που μοιάζει σχεδόν υπερβολική. Το Witchfire είναι ακριβώς αυτό. Το είδα να περιγράφεται σαν ένα roguelike shooting, επιπέδου Destiny, μαγείες που κάνουν την οθόνη να τρέμει και αποστολές που ανακατεύονται κάθε φορά που μπαίνεις. Πολύ βαρύ φορτίο για μια ομάδα με μόνο εννέα developers, την The Astronauts, γνωστή για το The Vanishing of Ethan Carter, ένα παιχνίδι γεμάτο ατμόσφαιρα αλλά όχι δράση. Για να είμαι ειλικρινής, νόμιζα πως τα trailers του Witchfire ήταν λίγο ‘μακιγιαρισμένα’. Όμορφα, αλλά ίσως έκρυβαν κάτι αδέξιο. Κι όμως, όταν το έπαιξα, οι αμφιβολίες έσβησαν αμέσως. Δεν είναι ολοκληρωμένο, βρίσκεται ακόμα σε early access, αλλά αυτό που υπάρχει ήδη δείχνει εντυπωσιακά έτοιμο. Το shooting έχει βάρος και αίσθηση, οι μαγείες σείουν την οθόνη και τα δόντια σου και το βασικό loop ταυτόχρονα τιμωρεί και ανταποδίδει με τρόπο που μόνο τα καλά roguelike ξέρουν. Είναι από αυτές τις σπάνιες early access κυκλοφορίες που δείχνουν να ξέρουν από την αρχή τι θέλουν να γίνουν.
Το Witchfire σε πετάει σε έναν σκοτεινό, γοτθικό κόσμο όπου οι μάγισσες δεν είναι απλώς κακιασμένες φιγούρες από παραμύθι, αλλά θεοειδείς υπάρξεις σε έναν αέναο πόλεμο με την ανθρωπότητα. Παίζεις ως ένας Preyer, κάτι σαν ιερός εκτελεστής που στέλνεται από τον Πάπα για να τις κυνηγήσει. Το κλειδί είναι το Witchfire, μια ασταθής ενέργεια που οι μάγισσες χρησιμοποιούν για κατάρες, επικλήσεις και καταστροφή. Μπορείς να το χειριστείς κι εσύ, αλλά μόνο αν είσαι διατεθειμένος να το πάρεις με το ζόρι από τα χέρια τους.
Το στήσιμο είναι απλό, αλλά δουλεύει. Ξεκινάς ως ναυαγός στις ακτές του Shrouded Hermitorium, τη βάση σου. Από εκεί, πύλες σε στέλνουν σε καταραμένες περιοχές γεμάτες undead, demons και διεφθαρμένους knights. Η αποστολή σου; Να επιβιώσεις, να μαζέψεις resources και τελικά να ρίξεις την Witch και τους ακόλουθούς της. Ακόμη και τώρα, στο early access, η ιδέα δένει ωραία. Τα διακυβεύματα είναι ξεκάθαρα, ο κόσμος είναι σκληρός αλλά γοητευτικός και το πάντρεμα ιερών όπλων με απαγορευμένη μαγεία δίνει στο παιχνίδι ταυτότητα που δεν είναι απλά ‘Dark Souls με όπλα’, αν και αυτή την επιρροή τη νιώθεις σίγουρα.
Στην καρδιά του Witchfire βρίσκεται το run-based loop του. Μπαίνεις σε μια πύλη, εξερευνάς έναν χάρτη, πολεμάς οτιδήποτε βρεις μπροστά σου και ή γυρνάς με το loot ή πεθαίνεις. Το μυστικό είναι ότι οι χάρτες δεν αλλάζουν γεωγραφικά, οι τοποθεσίες μένουν ίδιες, αλλά όλα τα υπόλοιπα αλλάζουν. Τα spawn των εχθρών, τα resources, τα minibosses, τα events. Αυτό το μικρό twist κάνει κάθε run να μοιάζει διαφορετικό χωρίς να σε μπερδεύει με χαοτικό randomness. Δεν είναι ‘random λαβύρινθος’, είναι ‘το γνωστό πεδίο της μάχης με διαφορετικούς κινδύνους’. Αυτή η οικειότητα ενθαρρύνει τον πειραματισμό. Μια φορά θα μπεις για να farmάρεις Witchfire. Την άλλη θα κυνηγήσεις reagents και relics. Κάποιες φορές μπαίνεις απλά να δεις πόσο μακριά θα φτάσεις πριν η Witch στείλει κάτι άσχημο προς το μέρος σου. Η Soulslike επιρροή φαίνεται κι εδώ. Αν πεθάνεις, πέφτει το Witchfire σου. Προλαβαίνεις να γυρίσεις πίσω να το πάρεις; Σώθηκες. Χάνεις δεύτερη φορά; Χάθηκε. Ένα σύστημα που κάνει δύσκολη την κάθε σου απόφαση, θα ρισκάρεις ή θα παίξεις safe;
Η πρόοδος στο Witchfire δεν βασίζεται σε τυχαία drops. Ουσιαστικά, όλα τα όπλα, ξόρκια και relics πρέπει να τα ερευνήσεις στο hub. Για να προχωρήσει η έρευνα πρέπει να περνάς χρόνο στις αποστολές. Έξυπνο σύστημα, γιατί έτσι προχωράς πάντα, ακόμα κι αν μια αποστολή καταλήξει σε θάνατο. Τα όπλα ποικίλουν, από pistols και rifles, μέχρι και ένα demonic crossbow που βαράει αλύπητα. Κάθε όπλο έχει tiers αναβάθμισης, όχι μόνο με νούμερα αλλά και perks που αλλάζουν τον τρόπο που το χρησιμοποιείς. Συνδύασε τα με trinkets και relics που δίνουν buffs και ξαφνικά θα νιώθεις σαν να χτίζεις έναν χαρακτήρα παρά να ανεβάζεις ξερά στατιστικά. Αλλά το Witchfire έχει μια άσχημη μικρή ανατροπή. Κάθε φορά που δυναμώνεις, η Witch απαντά, Στέλνοντας νέους εχθρούς, roaming bosses και cursed events. Είναι πρόοδος με κάκαλα. Δεν μπορείς απλά να γίνεις παντοδύναμος και να καθαρίζεις εύκολα την κάθε περιοχή. Το παιχνίδι σε πιέζει συνεχώς. Σου σπάει τα νεύρα καμιά φορά, αλλά είναι και ιδιοφυές, γιατί η νίκη δεν έρχεται ποτέ δωρεάν.
Θα στο πω ξεκάθαρα, το shooting του Witchfire είναι ο λόγος που θα το παίξεις. Είναι άμεσο και με βάρος. Κάθε πάτημα της σκανδάλης έχει σημασία, κάθε reload σε κρατά σε εγρήγορση. Δεν γίνεται χαώδες spray-and-pray, είναι ελεγχόμενες εκρήξεις βίας, όπου ο συγχρονισμός έχει σημασία. Και μετά έρχονται οι μαγείες. Δεν είναι συμπληρωματικά εργαλεία, είναι όπλα μαζικής καταστροφής. Τα light spells είναι tactical, ένα stun, ένα lightning strike, ένα freezing shot. Τα heavy είναι καθαρός όλεθρος, παγώνουν ολόκληρα mobs, συντρίβουν τους εχθρούς και γεμίζουν την οθόνη με χάος. Η χημεία μεταξύ όπλων και μαγείας είναι το σημείο που το Witchfire πραγματικά λάμπει. Δεν παίζεις απλά shooter με λίγο spice. Είσαι ένας μαέστρος στο πεδίο της μάχης, ισορροπώντας cooldowns, ammo και positioning. Είναι άγριο, χαοτικό και απίστευτα ικανοποιητικό.
Πολλά roguelike γίνονται πιο δύσκολα όσο προχωράς, αλλά το Witchfire το κάνει με έναν τρόπο σχεδόν προσωπικό. Level up; Ωραία. Ορίστε ένα roaming boss. Ή μία καταραμένη περιοχή γεμάτη παγίδες. Ή μία μαγική ομίχλη που δε σε αφήνει να δεις. Το παιχνίδι κλιμακώνεται ασταμάτητα και δεν σε αφήνει να νιώσεις ποτέ άνετα. Ως αντιστάθμισμα το παιχνίδι σου δίνει Arcana. Run-based buffs τύπου Hades. Κάποια είναι απλά, πιο γρήγορο reload, περισσότερο damage. Άλλα αλλάζουν τα πάντα. Ξαφνικά οι επικίνδυνες αποστολές γίνονται δελεαστικές. Οι επιλογές σου στα Arcana μπορεί να φτιάξουν ή να καταστρέψουν ένα ολόκληρο run.
Μη νομίζεις ότι το Witchfire είναι απλά σκελετοί και ζόμπι. Η ποικιλία είναι ήδη μεγάλη. Shielded knights που σε αναγκάζουν να έχεις απίστευτη υπομονή, πλάσματα που ορμούν πάνω σου ουρλιάζοντας, caster εχθροί που σε χτυπούν από μακριά. Ο καθένας έχει το δικό του pattern και σε αναγκάζουν να προσαρμόζεσαι συνεχώς. Μετά έρχονται τα Calamities. Κατάρες που ρίχνει η Witch, διαστρεβλώνοντας το πεδίο μάχης. Μερικές φορές είναι ομίχλη που δε βλέπεις μπροστά σου. Άλλες, ατελείωτα κύματα εχθρών μέχρι να φτάσεις quota kills. Σκληρές, αλλά σπάνε τη ρουτίνα και κρατούν κάθε run απρόβλεπτο.
Το Witchfire είναι πανέμορφο με τον βαρύ, γοτθικό τρόπο που μόνο το dark fantasy ξέρει. Κάστρα ορθώνονται στον ορίζοντα, δάση στροβιλίζονται αφύσικα, κάθε γωνία στάζει κατάρα. Δεν είναι μόνο όμορφο, είναι μελαγχολικό, γεμάτο με μία μόνιμη αίσθηση τρόμου. Επιπροσθέτως, ο σχεδιασμός του ήχου αξίζει εξίσου μεγάλη αναγνώριση. Τα όπλα ηχούν με δύναμη. Τα ξόρκια βρυχώνται με οργή. Ακόμη και τα ambient είναι καθηλωτικά, οι μακρινές κραυγές, ο αέρας που διαπερνάει τα αυτιά σου, σε βυθίζουν. Για early access, το polish είναι απίστευτο. Επιπλέον, μετά από αρκετές ώρες παιχνιδιού υπάρχουν μηδαμινά bugs. Κανένα crash, τίποτα που να φωνάζει ‘μισοτελειωμένο’.
Τι υπάρχει λοιπόν τώρα; Πέντε περιοχές, δεκαπέντε όπλα και ένα υγιές μείγμα από spells και relics. Μοιάζει μικρό, αλλά το replayability το απλώνει πολύ περισσότερο απ’ όσο περιμένεις. Σαφώς και δεν είναι ολοκληρωμένο. Το roadmap υπόσχεται περισσότερες περιοχές, περισσότερα bosses και πιο βαθύ progression. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι το Witchfire δεν μοιάζει μισοτελειωμένο. Μοιάζει καλοδουλεμένο, έχοντας γερά θεμέλια για να συνεχίσει να εμπλουτίζεται με νέο περιεχόμενο μέχρι την τελική έκδοση.
Οπότε ιδού το μεγάλο ερώτημα, να παίξω το Witchfire τώρα ή να περιμένω το full release; Αν είσαι αλλεργικός στα early access, καμία κριτική δεν θα σε πείσει για να το πάρεις τώρα. Αλλά αν είσαι ανοιχτός σε προτάσεις, οφείλω να σου πω, ότι το Witchfire είναι ήδη πιο polished και διασκεδαστικό από πολλά ‘ολοκληρωμένα’ παιχνίδια εκεί έξω. Το combat είναι συναρπαστικό, το progression εθιστικό και η ατμόσφαιρα βαριά και επιβλητική. Ναι, έχει περιορισμένο content. Αλλά είναι τόσο καλοφτιαγμένο που οι ίδιες περιοχές δεν σε κουράζουν. Για να είμαι ειλικρινής, ήμουν δύσπιστος στην αρχή. Εννιά άτομα που φτιάχνουν ένα παιχνίδι που συνδυάζει roguelike progression με AAA shooting; Μου φαινόταν συνταγή για απογοήτευση. Το Witchfire όμως με διαψεύδει σε κάθε βήμα. Είναι έντονο, σκληρό, όμορφο και απίστευτα επαναλαμβανόμενο χωρίς να κουράζει. Αν αγαπάς τα roguelike, θα νιώσεις σαν στο σπίτι σου. Αν αγαπάς τα shooters, θα εντυπωσιαστείς. Αν αγαπάς σκοτεινούς φανταστικούς κόσμους που στάζουν απειλή, μάλλον θα το ερωτευτείς. Το Witchfire δεν είναι άλλο ένα early access πείραμα, είναι μία από τις πιο υποσχόμενες εμπειρίες δράσης των τελευταίων χρόνων.
Βαθμολογία 8/10
Διαβάστε ακόμα:
Bounty Star – Η ζωή μετά τον πόλεμο στην Red Expanse
The House of the Dead 2: Remake – Ο εφιάλτης ζωντανεύει ξανά στα PS και Xbox
Σχόλια 1