Έφτασε επιτέλους η στιγμή να σας πω 5 πραγματάκια για ένα franchise το οποίο γράφει την δική του ιστορία, εδώ και περίπου μια ολόκληρη 20ετία. Το Assassin’s Creed Shadows της Ubisoft φέρνει στους παίκτες, μια ανοιχτού κόσμου περιπέτεια που εκτυλίσσεται στη φεουδαρχική Ιαπωνία. Αυτός ο τίτλος εισάγει δύο πρωταγωνιστές με εντελώς διαφορετικό στυλ παιχνιδιού, την Naoe, μια θανατηφόρα νίντζα-δολοφόνο, και τον Diogo γνωστό ως Yasuke, έναν ισχυρό σαμουράι πολεμιστή.
Αν και το σκηνικό του παιχνιδιού είναι εντυπωσιακό και αποτυπώνει αυθεντικά την Ιαπωνία του 16ου αιώνα, είναι δύσκολο να μη νιώσει κανείς πως αυτή η κυκλοφορία ήρθε υπερβολικά αργά. Παιχνίδια όπως το Ghost of Tsushima έχουν ήδη αποδώσει εξαιρετικά αυτή την περίοδο με καλύτερο gameplay, πιο ελεύθερη εξερεύνηση και μια ιστορία που δεν φαίνεται να είναι προϊόν αλγοριθμικού σχεδιασμού και εργολαβίας. Με το Shadows, η Ubisoft φαίνεται να επαναλαμβάνει τη συνταγή της με μικρές παραλλαγές, ελπίζοντας να αναζωογονήσει το ενδιαφέρον των παικτών, αν και αυτό φαντάζει δύσκολο όταν το franchise έχει κουράσει από τις συνεχείς κυκλοφορίες χωρίς ιδιαίτερη καινοτομία.
Το Assassin’s Creed Shadows προσφέρει μια διαφορετική εμπειρία, χάρη στο σύστημα διπλού πρωταγωνιστή, επιτρέποντας στους παίκτες να επιλέγουν μεταξύ δύο πολύ διαφορετικών χαρακτήρων. Η Naoe, ως νίντζα, αξιοποιεί την ταχύτητα και την ευελιξία της για να κινείται αθόρυβα μέσα από τις σκιές. Οι επιθέσεις της είναι θανατηφόρες αλλά αθόρυβες και έχει στη διάθεσή της μια ποικιλία από εργαλεία όπως shuriken, kunai και καπνογόνα, που της επιτρέπουν να αποπροσανατολίζει τους εχθρούς της ή να τους εξουδετερώνει πριν καν αντιληφθούν την παρουσία της. Αντίθετα, ο Yasuke είναι ένας πολεμιστής που δεν φοβάται να μπει στη μάχη μετωπικά. Ο χειρισμός του βαρύ οπλισμού και οι αμυντικές του ικανότητες του επιτρέπουν να αποκρούει επιθέσεις και να εξολοθρεύει τους αντιπάλους του με ωμή δύναμη. Η εναλλαγή μεταξύ των δύο ηρώων προσφέρει ένα ουσιώδες βάθος στο gameplay, καθώς οι παίκτες μπορούν να επιλέξουν αν θέλουν να κινηθούν αθόρυβα ή να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις κατά μέτωπο.
Αν και η Ubisoft έχει διαφοροποιήσει ελαφρώς το σύστημα μάχης, ενσωματώνοντας νέα animations και μηχανισμούς που κάνουν τις συγκρούσεις πιο ‘Ιαπωνικές’, δεν φτάνει κατά διάνοια την ποιότητα τίτλων όπως για παράδειγμα το Sekiro: Shadows Die Twice. Επιπροσθέτως, οι εχθροί εξακολουθούν να έχουν προβλέψιμα μοτίβα και καθιστούν το AI ίδιο με τα RPG Assassin’s Creed που κυκλοφορούν τα τελευταία έτη. Επιπλέον, ενώ το stealth έχει βελτιωθεί σημαντικά, με περισσότερες επιλογές για απόκρυψη, χρήση του περιβάλλοντος και δημιουργία αντιπερισπασμών, το Assassin’s Creed κάποτε ήταν το σημείο αναφοράς για το stealth gameplay, σήμερα μοιάζει πιο κοντά σε ένα αργό RPG με βαριά mechanics και αναγκαστική χρήση του level-based progression.
Ο κόσμος του Assassin’s Creed Shadows είναι ένα από τα πιο λεπτομερή περιβάλλοντα που έχει δημιουργήσει ποτέ η Ubisoft. Κάθε περιοχή του παιχνιδιού έχει τη δική της πολιτιστική ταυτότητα, βασισμένη στην πραγματική Ιαπωνία του 16ου αιώνα. Εξαιρετικές λεπτομέρειες διακατέχουν το παιχνίδι, από τα πυκνά δάση και τις ανθισμένες κερασιές μέχρι τα όμορφα δομημένα χωριά που σε κάνουν να νιώθεις πως βρίσκεσαι εκεί, καθώς ορισμένες τοποθεσίες δείχνουν να είναι φτιαγμένες με μεράκι. Η αρχιτεκτονική είναι αυθεντική, τα υφάσματα και οι πανοπλίες των χαρακτήρων έχουν λεπτομέρεια που δείχνει ότι οι σχεδιαστές έκαναν έρευνα για την εποχή. Η χρήση του φωτός και της σκιάς είναι άψογη, δημιουργώντας μαγευτικά τοπία κατά τη διάρκεια της νύχτας, ενώ οι αλλαγές του καιρού επηρεάζουν άμεσα το περιβάλλον. Ωστόσο, παρά την ομορφιά του, ο κόσμος συχνά φαίνεται παράξενα άδειος. Ενώ το περιβάλλον δείχνει ζωντανό, τα NPCs στερούνται βάθους και διαδραστικότητας. Σε αντίθεση με άλλα ΑΑΑ RPG, όπου κάθε NPC φαίνεται να έχει τη δική του ζωή και καθημερινότητα, οι χαρακτήρες εδώ μοιάζουν στατικοί, υπάρχουν απλώς για να γεμίζουν τον χώρο. Ο κόσμος είναι λεπτομερής, αλλά του λείπει η πραγματική αίσθηση ζωής, αποτυγχάνοντας να δημιουργήσει την οργανική αίσθηση με immersion που ξεχωρίζει τα εξαιρετικά open-world παιχνίδια από τα αδιάφορα.
Επιπλέον, τα γνωστά ‘Ubisoft Towers’ επιστρέφουν για ακόμα μία φορά. Παρά τις αλλαγές που έχουν γίνει στην προσέγγιση της εξερεύνησης, το παιχνίδι εξακολουθεί να απαιτεί από τον παίκτη να ανεβαίνει σε synchronization points για να αποκαλύψει μέρη του χάρτη, ένα mechanic που έχει κουράσει τους παίκτες εδώ και χρόνια. Αντί να εμπνευστεί από άλλα open-world παιχνίδια, η Ubisoft επιμένει σε ένα παρωχημένο μοντέλο αποκάλυψης του κόσμου που κάνει την εξερεύνηση λιγότερο συναρπαστική.
Ένα από τα πιο συναρπαστικά νέα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού είναι η δυνατότητα δημιουργίας και διαμόρφωσης του δικού σας hideout, κάτι που βλέπουμε για δεύτερη φορά στο franchise με περισσότερο βάθος (προηγουμένως το είχαμε δει και στο Assassin’s Creed Valhalla). Σε αντίθεση με τα προηγούμενα Assassin’s Creed, όπου οι παίκτες είχαν απλά ένα κεντρικό αρχηγείο, εδώ μπορούν να το διαμορφώσουν όπως επιθυμούν. Το hideout λειτουργεί ως βάση επιχειρήσεων, όπου οι παίκτες μπορούν να αναβαθμίζουν τον εξοπλισμό τους, να εκπαιδεύουν συμμάχους και να στέλνουν κατασκόπους σε αποστολές για συλλογή πληροφοριών. Ο τρόπος που επιλέγετε να επενδύσετε σε αυτό επηρεάζει την πρόοδο της ιστορίας και τις διαθέσιμες επιλογές σας στον κόσμο του παιχνιδιού.
Το Shadows διαθέτει μη γραμμική πρόοδο, επιτρέποντας στους παίκτες να επιλέξουν τη σειρά με την οποία θα προχωρήσουν. Για όσους προτιμούν μια κλασική ιστορία χωρίς RPG επιλογές, υπάρχει η λειτουργία Canon Mode (όφειλα να το πω, διότι παίζω σε αυτή την λειτουργία). Σε γενικότερες γραμμές, η αφήγηση του Shadows είναι άλλη μια ένδειξη της γενικής παρακμής του franchise. Ενώ το σκηνικό της φεουδαρχικής Ιαπωνίας προσφέρει άπειρες δυνατότητες για ένα συναρπαστικό σενάριο, η ιστορία του παιχνιδιού μοιάζει άτονη και γεμάτη κλισέ. Οι χαρακτήρες έχουν λίγη ανάπτυξη, ενώ ο διάλογος συχνά φαίνεται αμήχανος και τυποποιημένος, καθώς επίσης και τα face expressions των μοντέλων των χαρακτήρων φαίνονται αρκετά ανέκφραστα εν έτη 2025. Παλιότερα, τα Assassin’s Creed είχαν μια μυθολογία που συνέδεε το παρελθόν με το παρόν, διατηρώντας το μυστήριο των Ασσασίνων και των Ναϊτών. Σήμερα, αυτή η διάσταση έχει χαθεί, και το παιχνίδι μοιάζει περισσότερο με ένα απλό ιστορικό RPG παρά με έναν τίτλο που τιμά την κληρονομιά της σειράς.
Ένα από τα πιο εκνευριστικά χαρακτηριστικά των τελευταίων παιχνιδιών της σειράς, κατά την άποψή μου, είναι η ατελείωτη συλλογή από collectibles, τα οποία φυσικά επιστρέφουν και εδώ. Η Ubisoft φαίνεται να πιστεύει ότι η ποσότητα είναι πιο σημαντική από την ποιότητα, γεμίζοντας τον χάρτη με εικονίδια και άχρηστα collectibles που κάνουν τον παίκτη να αισθάνεται ότι συμμετέχει σε μια ατελείωτη αγγαρεία αντί για μια συναρπαστική περιπέτεια. Επιπροσθέτως, ακόμα ένα red flag στοιχείο του Shadows, το οποίο να τονίσουμε ότι είναι ένα single player παιχνίδι, είναι η συνεχής εξάρτησή του από microtransactions. Η Ubisoft έχει ωθήσει τη μονοπωλιακή στρατηγική της στα άκρα, προσφέροντας XP boosters, cosmetics και άλλο περιεχόμενο που θα έπρεπε να είναι μέρος του βασικού παιχνιδιού (γιατί δεν το αλλάζετε σε Assassin’s Greed να τελειώνουμε;).
Εν κατακλείδι, το Assassin’s Creed Shadows είχε τεράστιες δυνατότητες, αλλά τελικά πέφτει στις ίδιες παγίδες με τους προκατόχους του. Αν και προσφέρει έναν όμορφο κόσμο και ενδιαφέρουσα θεματολογία, πέφτει θύμα των γνωστών αδυναμιών της Ubisoft, επαναλαμβανόμενη φόρμουλα, υπερβολικός όγκος περιεχομένου χωρίς ουσία, microtransactions και μια γενικότερη αίσθηση πως το παιχνίδι έχει σχεδιαστεί με βάση το πώς θα κρατήσει τον παίκτη κολλημένο όσο το δυνατόν περισσότερο, παρά για να του προσφέρει μια αξέχαστη περιπέτεια.
Δεν είναι κακό παιχνίδι, αλλά σίγουρα δεν είναι και εξαιρετικό. Αντί να ξεχωρίσει ως μια καθοριστική στιγμή για το franchise, το Shadows μοιάζει με ακόμη μια επανάληψη ενός όλο και πιο συνηθισμένου μοντέλου. Μέχρι η Ubisoft να επανεξετάσει τι έκανε το Assassin’s Creed ξεχωριστό εξαρχής, η σειρά θα συνεχίσει να βυθίζεται στη μετριότητα, επισκιαζόμενη από καλύτερα παιχνίδια τόσο στο stealth όσο και στο RPG είδος.
Το Assassin’s Creed κάποτε καθόριζε το gaming, εισάγοντας νέα πρότυπα στο stealth και στον open-world σχεδιασμό. Σήμερα, δεν είναι τίποτα άλλο από ένα ακόμα RPG που απλά γεμίζει τα ράφια κάθε χρόνο, χωρίς ψυχή, χωρίς δημιουργικότητα, και χωρίς το πάθος που έκανε κάποτε τη σειρά θρυλική. Τέλος, κατά την άποψη μου πιστεύω πως το συγκεκριμένο franchise έχει καιρό που φτάσει στο peak του και πλέον εδώ και χρόνια απλά οδεύει ως προς την απόλυτη καταστροφή του, το ιδανικό σενάριο θεωρώ πως είναι ή να φτάσει στο τέλος του ή πολύ απλά να περάσει σε πιο ικανά χέρια που θα το οδηγήσουν πάλι στην δόξα που κάποτε το διακατείχε.
Βαθμολογία: 6/10
Διαβάστε ακόμη:
Σημαντικό προβάδισμα της AMD έναντι της NVIDIA στις νέας γενιάς κάρτες γραφικών
Ο Alec Dawson θα έχει πλέον ηγετική θέση στην ομάδα ανάπτυξης του Overwatch 2
Σχόλια 2