Ανιαρό παραμύθι με αίσιο τέλος
Θέλω να ξεκινήσω αυτό το review επιβεβαιώνοντας αυτό που πιθανότατα σκέφτεστε ήδη. Ναι, το παιχνίδι κυκλοφόρησε πριν από σχεδόν 1 μήνα και το review βγήκε τώρα. Αυτό είναι καθαρά δική μου ευθύνη μιας και πραγματικά δε μπορούσα με τίποτα να βρω την όρεξη να το τελειώσω παρότι μιλάμε για ένα παιχνίδι ούτε 10 ωρών. Αφού λοιπόν σας έθεσα το vibe και καταλάβατε πως θα πάει αυτό, ας περάσουμε στο review.
Αρχικά να σας εισάγω λίγο στο παιχνίδι. Το New Tales from the Borderlands αποτελεί ένα παιχνίδι επιλογών από την Telltale τοποθετημένο στο universe του Borderlands. Η εταιρία είναι γνωστή εδώ και πολλά χρόνια για αυτό το είδος παιχνιδιών και έχει δημιουργήσει πολλαπλές απολαυστικές εμπειρίες σε διάφορα universes παιχνιδιών, με κορυφαία της παιχνίδια τα Walking Dead, το Wolf Among Us και όχι μόνο. Μάλιστα, αυτό εδώ αποτελεί το δεύτερο παιχνίδι στον κόσμο του Borderlands με το πρώτο παιχνίδι να έχει λάβει πολύ θετικά σχόλια και δικαιολογημένα.
Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΛΛΗΛΕΠΙΔΡΑΣΗΣ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ
Βέβαια, η φόρμουλα του παιχνιδιού δε λειτουργεί όπως άλλα παιχνίδια επιλογών άλλων εταιριών όπως Supermassive (Until Dawn, Dark Pictures Anthology) και Quantic Dream (Heavy Rain, Detroit: Become Human). Εδώ, ναι μεν οι επιλογές σας επηρεάζουν την εξέλιξη της ιστορίας αλλά όχι τόσο έντονα όσο στους προαναφερόμενους τίτλους. Για παράδειγμα, αν πεθάνει κάποιος χαρακτήρας η ιστορία δε θα εξελιχθεί αναλόγως αλλά θα πρέπει να πατήσετε retry μέχρι να τον σώσετε (συνήθως τουλάχιστον). Ακόμη όμως και σε ένα παιχνίδι αυτού του είδους, ένιωσα πως οι επιλογές μου δεν είχαν σχεδόν καμία ιδιαίτερη σημασία.
Έχοντας τρεις χαρακτήρες για να παίξεις (θα αναφερθούμε παρακάτω αναλυτικότερα), και το παιχνίδι να σημειώνει τις αποφάσεις σου και να βαθμολογεί την σχέσεις μεταξύ τους, νιώθεις πως θα έχει κάποια σημασία στην ιστορία. Και τότε σκέφτεσαι πως αφού κατάφερες να τους κάνεις να συμπαθιούνται και να συνεργάζονται αρμονικά, θα δεις και τις ανάλογες εξελίξεις. Ε λοιπόν πέρα από ελάχιστα σημεία, η ιστορία του παιχνιδιού δε φάνηκε να νοιάζεται για τις αποφάσεις μου ή και να νοιάστηκε έστω και λίγο δεν το αντιλήφθηκα, πράγμα που επίσης είναι αρνητικό.
ΜΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΗΛΙΘΙΩΝ
Περίπου με αυτή τη φράση ξεκινάει το παιχνίδι για τους πρωταγωνιστές μας. Τρεις τελείως διαφορετικοί άνθρωποι συναντιούνται με αφορμή την εισβολή της Tediore στον πλανήτη Promethea και η αλήθεια είναι πως εντάξει… η χημεία τους δεν είναι κακή αλλά δεν είναι ότι μου προσέφεραν και κάποια τρομερή συγκίνηση. Αρχικά έχουμε την Anu, μια επιστήμονα που θέλει να ερευνήσει τρόπους να σταματήσει την βία στον κόσμο του Borderlands (αλλά θέλει να λάβει και μπόλικα μπράβο για αυτό). Έπειτα, γνωρίζουμε τον αδερφό της Octavio ο οποίος ως ένας μικροαπατεώνας επιθυμεί να πιάσει την καλή στον κόσμο των business και σίγουρα είναι ο πιο ηλίθιος και από τους 3. Τον Octavio μάλιστα ακολουθεί και ένα ρομπότ, o L0U13 όπου αποτελεί ένα assassination bot που προσπαθεί να μάθει να κάνει και άλλα πράγματα εκτός από το να σκοτώνει. Τέλος, έχουμε τη Fran η οποία κλείνεται να αντιμετωπίσει το πρόβλημα διαχείρισης του θυμού της και να σώσει το μαγαζί της στο οποίο φτιάχνει frozen yogurt.
Η χημεία των χαρακτήρων δεν είναι κακή αλλά είναι κάπως αδιάφορη αλλά και όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του παιχνιδιού δε τους στηρίζουν και πολύ. Επιπλέον, το γεγονός πως μιλάμε για μια τριάδα που δεν τους κόβει και πολύ μας φέρνει αντιμέτωπους με κάποιες αποφάσεις που δε βγάζουν πολύ νόημα ή ξέρεις τι συνέπειες θα φέρουν ευθείς αμέσως. Με λίγα λόγια, η ιστορία αλλά και οι χαρακτήρες είναι προβλέψιμοι χωρίς ιδιαίτερη εξέλιξη με εξαίρεση το chapter 5 του παιχνιδιού (περισσότερα σχετικά με αυτό παρακάτω).
ΑΡΩΜΑ BORDERLANDS ΣΕ ΜΙΑ ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Το χιούμορ του franchise Borderlands είναι γνωστό στο ευρύ κοινό. Καφρίλες, sex jokes και wtf στιγμές θα έλεγα πως είναι μια αρκετά καλή περιγραφή του. Επομένως, είναι απόλυτα λογικό, και σεβαστό, να μην αρέσει σε όλους αυτό το είδος χιούμορ. Αν λοιπόν ανήκεις στο κοινό που δεν είναι το στυλ του, θα σου πρότεινα να σταματήσεις να διαβάζεις αυτό το review και να ψάξεις κάποιο άλλο παιχνίδι καθώς αυτό ήταν το δυνατότερο (και εδώ που τα λέμε σχεδόν το μόνο σχετικά καλό) κομμάτι του παιχνιδιού.
Ειλικρινά, υπήρξαν αρκετές φάσεις του New Tales From the Borderlands όπου γέλασα περισσότερο από ένα απλό ρουθούνισμα. Η Telltale κατάφερε να αποδώσει αρκετά καλά το mood των παιχνιδιών και προσωπικά θεωρώ πως θα ικανοποιήσει τους περισσότερους φανς. Υπήρχαν ορισμένα μελανά σημεία όπως τα υπερβολικά σε ποσότητα και διάρκεια sex jokes της Fran αλλά όχι αρκετά για να σας κουράσουν… πολύ.
Ας περάσουμε όμως τώρα σε κάτι λιγότερο διασκεδαστικό… το Story. Μιας και άργησα τόσο το review, είχα τον χρόνο να ρίξω μια ματιά σε μερικά reviews τα οποία δεν έλεγαν και τα καλύτερα λόγια. Ξεκινώντας λοιπόν το παιχνίδι σκέφτηκα «Δεν είναι κάτι τρομερό αλλά είναι οκ, μήπως υπερβάλλουν λίγο;» Και μετά ήρθαν τα επόμενα chapters. Όσο προχωράει, ο ρυθμός βαλτώνει, το ενδιαφέρον μειώνεται και το χιούμορ δεν είναι αρκετό για να το σώσει, με πολλά σημεία να κάνουν ιδιαίτερα προβλέψιμη την εξέλιξη και ταυτόχρονα να καθυστερούν υπερβολικά την κλιμάκωση. Θα εξηγήσω αναλυτικότερα τι εννοώ.
Έχετε αυτόν τον φίλο που ξεκινάει να πει μια ιστορία και ενώ οποιοσδήποτε άλλος θα την διηγούταν σε 3 λεπτά αυτός τη διηγείται σε 13, αναφέροντας κάθε περιττή λεπτομέρεια που δε σας νοιάζει; Αυτό ακριβώς ήταν αρκετές στιγμές του New Tales From the Borderlands και φυσικά η κατάληξη δεν άξιζε την αναμονή. Υπήρχαν ορισμένα ωραία plot points τα όποια είχαν προοπτικές, αλλά η διαχείριση που σας επιτρέπει το παιχνίδι να κάνετε και η υπερβολικά αργή κλιμάκωση απλά τα κατέστρεφε. Θα αναφέρω κάτι χωρίς να κάνω spoilers. Σε κάποια φάση του παιχνιδιού η Anu βρίσκεται πάνω από μία δεξαμενή γεμάτη καρχαρίες όπου πρέπει να διαλέξει τις σωστές απαντήσεις για να μην πέσει μέσα και να πάρει αυτό που θέλει. Και όμως αυτό το σημείο όχι μόνο καταντάει κουραστικό αλλά το κλείσιμο του ήταν τόσο κακό που σκέφτηκα πως ίσως ήταν κάποιο reference… δεν ήταν.
ΕΛΛΗΜΑΤΙΚΟ GAMEPLAY ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΟΜΕΙΣ
Προφανώς σε αυτά τα παιχνίδια η λέξη gameplay δεν κρύβει και πολλές εκπλήξεις, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δε μπορούν να προστεθούν ορισμένες γοητευτικές πινελιές. Κατά κύριο λόγο, κλείνεστε να παρακολουθήσετε πολλά cutscenes, να πάρετε αποφάσεις, να πατήσετε γρήγορα κουμπιά και… να εξερευνήσετε τοποθεσίες. Η γοητεία στην εξερεύνηση δεν είναι απλά να περπατάτε και να παίρνετε αντικείμενα αλλά να προκαλέσει την περιέργειά σας. Αυτό μπορεί να γίνει με τη λύση μικρών puzzles, όπου χρειάζεται να είστε παρατηρητικοί και παράλληλα να σκεφτείτε και λίγο.
Δυστυχώς στο New Tales From the Borderlands το κομμάτι αυτό δεν υπάρχει. Κατά την εξερεύνηση έχετε τη δυνατότητα να εξερευνήσετε τοποθεσίες και να δείτε ορισμένα ενδιαφέροντα (όχι πάντα βέβαια) πράγματα αλλά σας δίνει το στόχο σας στο πιάτο. Σας λέει το πρόβλημα που έχετε και μετά σας δείχνει που πρέπει να ψάξετε στο μέρος ώστε να βρείτε το άτομο ή το αντικείμενο που το λύνει, σαν ένα κακό fetch quest.
Άλλη μια καλή ιδέα που νιώθω πως δεν αξιοποιήθηκε στο έπακρο ήταν το Valthunters. Στην ουσία, μιλάμε για ένα παιχνίδι όπου οι παίκτες διαλέγουν από μια φιγούρα να πολεμήσει για αυτούς και παράλληλα πρέπει να αποφεύγουν τις επιθέσεις της άλλης. Παρότι οι φιγούρες αυτές αποτελούν ένα όμορφο callback αφού είναι χαρακτήρες από τα παιχνίδια Borderlands, όπως ο Zane και η Amara, το ίδιο το παιχνίδι δεν έχει να προσφέρει και πολλά. Απλώς πατάτε τα βελάκια για να αποφύγετε τις επιθέσεις και μετά πατάτε επανειλημμένα αριστερό κλικ μέχρι να μηδενίσετε το Health του αντίπαλου. Προφανώς, το παιχνίδι επιδιώκει να είναι κυρίως κωμικό ώστε να ταιριάζει με το όλο vibe του παιχνιδιού, αλλά μιας και έχετε τη δυνατότητα να το παίξετε και από το main menu εκτός από το Story, θα μπορούσε να έχει προσπαθήσει κάτι παραπάνω.
ΤΟ ΑΝΕΙΑΡΟ ΣΥΝΟΛΟ ΚΑΙ ΤΟ CHAPTER 5
Παρότι το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού περνάει χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, στο τελευταίο chapter συμβαίνει μια στροφή 90μοιρών. Κατά τη διάρκειά του, αναρωτιόμουν κάθε 10 λεπτά: «Γιατί δε μπορούσε όλο το παιχνίδι να είναι έτσι»; Ίσως να ξεφεύγει ελαφρώς από άποψη εξελίξεων αλλά ειλικρινά, δεν είναι ότι αγαπούσα όλο το προηγούμενο για να λυπηθώ, δε χάσαμε και τίποτα σπουδαίο.
Στο chapter 5 το παιχνίδι δε μου έβγαλε μόνο αρκετό γέλιο αλλά και συγκίνηση. Δε μου έβγαλε μόνο ενδιαφέρον αλλά και την ανυπομονησία να πάω παρακάτω. Έμοιαζε ως το τέλειο κλείσιμο για όλους τους χαρακτήρες οι οποίοι ξεπέρασαν τις φοβίες και τα προβλήματα τους και μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τις καταστάσεις που τους βάραιναν. Και όλο αυτό έγινε αρμονικά, σχεδόν άριστα. Αν υπάρχει ένα λόγος για να παίξετε το νέο New Tales εκτός από το χιούμορ του, αυτός είναι το chapter 5.
Μοιάζει σα να είχαν σκεφτεί από την αρχή το τέλος και το υπόλοιπο παιχνίδι ήταν απλός ένας δρόμος με λίγα ευχάριστα και αρκετά κουραστικά εμπόδια, ώστε να καταλήξουμε εκεί.
ΚΛΕΙΝΩΝΤΑΣ
Το New Tales From the Borderlands δεν έλαβε καμία αναβολή στην ημερομηνία κυκλοφορίας του… δυστυχώς. Το παιχνίδι μοιάζει ημιτελές στους περισσότερους τομείς και σε ορισμένες φάσεις τεμπέλικο. Αν η Telltale αφιέρωνε λίγο περισσότερο χρόνο στην ανάπτυξή του προσθέτοντας ορισμένα μικρά elements στο gameplay κι αν προσπαθούσε να δώσει περισσότερο ουσία και νόημα στην ιστορία, τότε πιθανότατα θα είχαμε ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Και είναι κρίμα, διότι εκτός του πρώτου Tales From the Borderlands, υπήρχαν ενδείξεις ακόμη και στο ίδιο πως θα μπορούσε να είναι αισθητά καλύτερο. Δυστυχώς όμως απαιτούνται πολλά περισσότερα από χιούμορ και ένα καλό chapter σε ένα παιχνίδι.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6/10
Διαβάστε ακόμη:
Σχόλια 1